Karol
11 grudnia 1618 roku po trwającej blisko 10 lat wojnie polsko-moskiewskiej w Dywilinie zawarto rozejm. Na jego mocy Rzeczpospolita zachowywała zdobyte ziemie, a jej terytorium stało się ponad trzy razy większe od dzisiejszej Polski.
Śmierć ostatniego z Rurykowiczów, Fiodora I, rozpoczęła okres wieloletniego kryzysu w Moskwie, zwanego wielką smutą. Osłabienie wschodniego sąsiada wykorzystali polscy możnowładcy, którzy w trakcie tzw. "dymitriad" dwukrotnie próbowali osadzić na moskiewskim tronie (w latach 1604-1606i 1607-1610) samozwańców podających się za Dymitra, zaginionego brata zmarłego Fiodora I. Po zawarciu w marcu roku 1609 przez nowego władcę Moskwy Wasyla Szujskiego antypolskiego traktatu ze Szwecją, król Zygmunt III zdecydował się na oficjalną interwencję zbrojną. W lipcu roku 1610 wojska Rzeczypospolitej pod wodzą hetmana Stanisława Żółkiewskiego najpierw rozgromiły pod Kłuszynem połączone wrogie siły, a następnie wkroczyły do Moskwy.
Rok później w czerwcu odzyskano twierdzę smoleńską. Jeszcze dwukrotnie pod stolicy Państwa Moskiewskiego podchodziły wojska hetmana Jana Karola Chodkiewicza, najpierw z odsieczą dla polskiej załogi, a następnie po jej kapitulacji w celu osadzenia na tronie wielkoksiążęcym królewicza Władysława. Obie wyprawy zakończyły się jednak niepowodzeniem, a władcą Moskwy został założyciel nowej dynastii, Michał I Romanow.
Zmagania zakończył rozejm w Dywilinie, który wstrzymał walki na najbliższe 14 lat. Na podstawie jego postanowień Korona zyskiwała Siewierszczyznę i Czernichowszczyznę, a Litwa odzyskiwała ziemię smoleńską.
Rzeczpospolita osiągnęła szczyt swojego rozwoju terytorialnego.